En presenza de 2,8 mM de D-glicosa, o pentaacetato de beta-D-glicosa (1,7 mM) aumentou a liberación de insulina dos illotes pancreáticos de rata illados máis que o pentaacetato de alfa-D-glicosa.Así mesmo, o incremento adicional na produción de insulina provocado pola nateglinida (0,01 mM) foi maior nos illotes expostos ao pentaacetato de beta-D-glicosa en lugar de alfa-D.Inversamente, en presenza de 2,8 mM de D-glicosa non esterificada, pentaacetato de alfa-L-glicosa, pero non pentaacetato de beta-L-glicosa, aumentou significativamente a produción de insulina.A maior potencia insulinotrópica do anómero beta do pentaacetato de D-glicosa coincidiu co feito de que aumentou significativamente a relación pareada entre a oxidación da D-[U-14C]glicosa e a utilización de D-[5-3H]glicosa, mentres que a alfa-D. - O pentaacetato de glicosa non conseguiu facelo.Estes achados interprétanse para apoiar o concepto de que a estimulación da liberación de insulina por estes ésteres é en gran parte atribuíble á súa interacción directa cun receptor estereoespecífico, con preferencia pola configuración do C1 común ao pentaacetato de beta-D-glicosa e alfa-L- pentaacetato de glicosa.
